Γιατί το σεξ είναι διασκεδαστικό;

Είναι αλήθεια ότι σε εμάς, τους ανθρώπους, φαντάξει παράξενη η σεξουαλική ζωή πολλών ζώων. Εντούτοις, μια προσεκτικότερη ματιά μάς αποκαλύπτει ότι το ζώο με την πιο αλλόκοτη σεξουαλική συμπεριφορά είναι ο άνθρωπος.
Είμαστε το μόνο κοινωνικό είδος που επιμένουμε να κάνουμε έρωτα ιδιωτικά, όχι σε κοινή θέα. Κάνουμε σεξ οποιαδήποτε στιγμή, ακόμη κι αν το θηλυκό αδυνατεί να γονιμοποιηθεί (λόγου χάρη, όταν κυοφορεί, ανάμεσα στους γόνιμους κύκλους του ή μετά την εμμηνόπαυση). Η γυναίκα αγνοεί τον ακριβή χρόνο γονιμότητάς της και δεν τον δημοσιοποιεί στους άνδρες εκπέμποντας μυρωδιές ή κραυγές ή και αλλάζοντας χρώματα σε περιοχές του σώματός της.
Γιατί διαφέρουμε τόσο ριζικά από τους κοντινότερους συγγενείς μας, τους ανθρωποειδείς πιθήκους; Γιατί από όλα τα θηλαστικά η εμμηνόπαυση εμφανίζεται μόνο στις γυναίκες; Γιατί οι άνθρωποι συγκαταλέγονται στα λίγα θηλαστικά όπου το αρσενικό συχνά ή συνήθως μένει δίπλα στο θηλυκό για να το βοηθήσει στην ανατροφή των παιδιών; Αλλά και γιατί το ανδρικό πέος είναι τόσο ανώφελα μεγάλο;
Τις απαντήσεις σε αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα σχετικά με το πώς έδρασαν οι εξελικτικές δυνάμεις στους μακρινούς προγόνους μας ώστε να διαφοροποιηθούμε σεξουαλικά τόσο πολύ από αυτούς, θα τις βρείτε σε αυτό το ευσύνοπτο και καλογραμμένο βιβλίο ενός από τους διασημότερους επαΐοντες του χώρου της φυσιολογίας και της εξελικτικής βιολογίας.

• «Το βιβλίο εξηγεί με αφοπλιστικά απλό τρόπο γιατί το ανθρώπινο είδος εξελίχθηκε έτσι ώστε, εκτός για την αναπαραγωγή, να χρησιμοποιεί το σεξ και για διασκέδαση —ευχαρίστηση την οποία στερούνται τα άλλα θηλαστικά. [...] Ένα πολύ σπουδαίο βιβλίο από έναν από τους παγκοσμίως εξέχοντες φιλοσόφους στο χώρο της βιολογίας.»
—Roger Short, Πανεπιστήμιο Monash στη Μελβούρνη

• «Για άλλη μία φορά, ο Diamond μάς προσφέρει απαντήσεις σε ερωτήματα που ποτέ δεν πάψαμε να θέτουμε. Και μας διδάσκει ότι η σεξουαλική δραστηριότητα αποκομμένη από την τεκνοποίηση δεν είναι απλώς ανθρώπινο χαρακτηριστικό, αλλά η ίδια η ουσία της εξελικτικής μας επιτυχίας. [...]»
—Bettyann Kevles, Πανεπιστήμιο Yale